Плот па багатаму

Вось шмат у цябе грошай і чаго? Густ і пачуццё меры за іх не купіш. На іх можна і трэба запрасіць спецыяліста, у якога дастаткова і першага і другога.

Бяда ў іншым, у айчынных умовах – тыя, у каго грошы і ўлада, яны свята вераць у сваю выключнасць і геніяльнасць ва ўсіх абласцях жыццядзейнасці.

Асабліва ў архітэктуры і платах, і не важна пра якую архітэктуру ідзе гаворка – прыватны дом, або Дом ля Траецкага прадмесця, які пабудаваў арыштаваны пазаўчора Юрый Чыж.

Недарэчнае нагрувашчванне формаў, матэрыялаў і памераў, рознакаляровы беспарадак і хістанне.

Быць можа было б лепш пакрыць дах меддзю, замест гэтага пякельнага цыганскага плота? Усё ж лепш было б, бо мы добра ведаем, у што ператвараецца дах з бітумнай чарапіцы праз некалькі гадоў.

Бітумная чарапіца элементарна – не пасуе да нашага клімату. Але, хто пра гэта думае/ведае акрамя мяне?

Калі выключыць бітумную чарапіцу, тут мы бачым выкарыстанне выдатных будаўнічых матэрыялаў – натуральнае бервяно, граніт, выдатная дошка… Вынік айчынны, як заўсёды – жаласны.

Вось як на сучасную Беларусь глядзіш – чыста, акуратна, людзі працавалі, стараліся як маглі… Вынік – калгас, як заўсёды.

Усё па тым, што няма агульнай, ствалавой ідэі ў нашым жыцці, у нашай радзімы. Эканамічныя ўзаемаадносіны перавернуты з ног на галаву, маўчы і бяжы за плугам. Конь з розуму сышоў, нясе, але паганятыя хвастаюць бізуном — бяжы, бяжы, бяжы.

Менавіта па гэтым такія вынікі, кожны накшталт як працуе, а на выхадзе – лайно, без ідэй, сэнсаў і будучыні. І гэта я ўжо кажу не пра гэты зруб і плот, а пра наша жыццё.

Не забывайце, мы, Беларусь – самая жабрацкая краіна Еўропы. Вам сорамна? Мне вельмі сорамна.

Моладзь крычыць – пазітыў, давай пазітыў, усё добра. Менавіта так працягваецца ўжо 22 гады. Моладзь змяняецца, але па ранейшаму патрабуе пазітыву, усё глыбей тонучы ў дрыгве, ужо сумесна са сваімі дзецьмі, тымі, хто зусім не ведае сваю мову і культуру.